Water over Atlantis
Het was een gewone dag als alle andere…nou ja een gewone dag, al weken voelde het alsof er iets niet klopte. De mensen gedroegen zich vreemd, chaotisch en onrustig. Alsof er steeds iets in de lucht hing. Een gevoel van verandering alsof er een kantelpunt aan zat te komen. Een diep gevoel dat het zo niet langer verder kon. Het weer was ook al anders, grillig, dan weer veel te warm en dan weer te veel regen er was geen peil op te trekken. En ja ze wist ook dat er veel mis was, het nieuws was er vol van er kwamen steeds meer ruzies met de omliggende landen waar ze handel mee dreven en de overvloed die jaren zo vanzelfsprekend was leek wel zo ineens te verdampen. Maar iedereen ging door zoals ze altijd hadden gedaan, iedereen deed zijn of haar werk en hield zich bezig met zijn dagelijkse taken, dus deed zij het ook. Het was een dag als alle andere…. En toch voelde het anders.
Na haar ochtend ritueel ging ze haar dagelijkse weg naar de tempel van het Orakel om haar taken te vervullen, en op dat moment voelde ze de eerste trilling in de grond onder haar. Gaya bewoog, diep onder haar. Ze haastte zich op weg naar de tempel en daar aangekomen leek het wel een verstoord mierennest. Iedereen rende door elkaar en in de wandelgangen hoorde ze dat het Orakel had gesproken. Ze haastte zich naar het binnenste van de tempel en hier was het stil… doodstil. Wat een contrast. De verzorgster van het orakel kwam naar haar toe en fluisterde dat het orakel sprak, dat haar aanwezigheid gevraagd was. Aangekomen bij het heilige orakel deed ze haar dagelijkse rituelen om de boodschappen te kunnen ontvangen.
Het Orakel sprak tot haar…. "Dit is de laatste dag, dit is de laatste keer dat ik spreek. Breng de kinderen naar de “veilige haven”. Alleen de zuiveren van hart kunnen deze poort passeren. De anderen breng je naar de boten, ze mogen niets meenemen. Daarna is het aan jou om ze te leiden naar een veilige plaats om een nieuw bestaan op te bouwen. Atlantis zal na vandaag niet meer zijn."
En toen was het orakel stil…heel stil, er was niets meer en ze voelde de tranen over haar wangen lopen. Weer schudde Gaya diep onder haar en ze wist dat ze snel moest handelen. Ze kwam tot actie en gaf orders om alle kinderen met het zuivere hart te verzamelen. Zij zouden door de poort in de dimensies gaan naar die andere prachtige wereld. Ook gaf ze orders om de boten klaar te maken en zoveel mogelijk mensen te vragen alles achter te laten en met haar mee te reizen naar een nieuw bestaan.
Velen kwamen niet…ze konden het niet.. ze wilden het niet…. Ze wilden het niet geloven. Maar andere kwamen wel en de boten vulden zich langzaam met diegenen die de tekenen hadden begrepen en bereid waren alles achter te laten. Toen er niemand meer kwam en Gaya zich nogmaals schudde, vertrokken de boten en ze voelde hoe de golven hoger en hoger werden. Water, overal water. De regen kletterde uit de lucht en vermengde zich met het water van de zee. Water en lucht werden één geheel en vermengden zich met haar tranen want Atlantis was niet meer.
En zij voeren op de boten naar een nieuw bestaan….
Dit is mijn herinnering aan de ondergang van Atlantis en velen van ons dragen zulke herinneringen mee. De tijd komt zo overeen, we staan voor dezelfde uitdagingen, dezelfde energie, dezelfde stappen die in bewustzijn gemaakt kunnen worden. We zijn met zijn allen zo dicht het punt genaderd waarop Atlantis verging dat bij velen deze herinneringen actief worden. We voelen het in het diepst van ons wezen…het gaat zo niet langer, alles moet en zal veranderen.
En dan komen de vluchtelingen naar ons toe, over zee in hun boten…
En het raakt zo’n diepe collectieve angst, zo die diepe oude herinneringen aan het water over Atlantis dat we niet weten wat we er mee aan moeten. Maar die vluchtelingen in hun boten dat zijn wij, dat waren wij ooit…in die oude tijd. Op zoek naar een nieuw thuis omdat ons oude thuis niet meer bestond. Omdat we alles moesten achterlaten wat ons lief was. Velen vergingen op zee in de hogen golven na het verzinken van Atlantis en daarom zijn we ook nu weer zo diep geraakt als de vluchtelingen verdrinken op zee. Hun thuisland is vergaan en ze zoeken een nieuw thuis net als wij ooit in die oude tijd.
Herhaling van zetten doet de oude herinneringen herleven. De verandering zit in het weer, Gaya laat zich horen, de verandering zit in de maatschappij, de economie, en diep binnen in onszelf. Het heeft nog geen richting maar de energie is al aanwezig.
Maar nu is niet toen en we zijn hier om het anders te doen. Een nieuwe kans om deze belangrijke stap in bewustwording en groei van de hele mensheid te maken. Ja, het kan zo niet langer, de verandering hangt in de lucht, het is nu er op of eronder. Durf je los te laten? Durf je je open te stellen om iets heel nieuws te creëren. Met elkaar en met Moeder Aarde. Durf je de grote stap te maken en door die oude angst heen te gaan? Durf jij die dagelijkse patronen te doorbreken en het helemaal anders te gaan doen. Durf jij, hier en nu die nieuwe aarde te creëren met elkaar en voor elkaar?
Ja? Dan is nu het moment!
Namasté
Esmeralda Snoek
Het was een gewone dag als alle andere…nou ja een gewone dag, al weken voelde het alsof er iets niet klopte. De mensen gedroegen zich vreemd, chaotisch en onrustig. Alsof er steeds iets in de lucht hing. Een gevoel van verandering alsof er een kantelpunt aan zat te komen. Een diep gevoel dat het zo niet langer verder kon. Het weer was ook al anders, grillig, dan weer veel te warm en dan weer te veel regen er was geen peil op te trekken. En ja ze wist ook dat er veel mis was, het nieuws was er vol van er kwamen steeds meer ruzies met de omliggende landen waar ze handel mee dreven en de overvloed die jaren zo vanzelfsprekend was leek wel zo ineens te verdampen. Maar iedereen ging door zoals ze altijd hadden gedaan, iedereen deed zijn of haar werk en hield zich bezig met zijn dagelijkse taken, dus deed zij het ook. Het was een dag als alle andere…. En toch voelde het anders.
Na haar ochtend ritueel ging ze haar dagelijkse weg naar de tempel van het Orakel om haar taken te vervullen, en op dat moment voelde ze de eerste trilling in de grond onder haar. Gaya bewoog, diep onder haar. Ze haastte zich op weg naar de tempel en daar aangekomen leek het wel een verstoord mierennest. Iedereen rende door elkaar en in de wandelgangen hoorde ze dat het Orakel had gesproken. Ze haastte zich naar het binnenste van de tempel en hier was het stil… doodstil. Wat een contrast. De verzorgster van het orakel kwam naar haar toe en fluisterde dat het orakel sprak, dat haar aanwezigheid gevraagd was. Aangekomen bij het heilige orakel deed ze haar dagelijkse rituelen om de boodschappen te kunnen ontvangen.
Het Orakel sprak tot haar…. "Dit is de laatste dag, dit is de laatste keer dat ik spreek. Breng de kinderen naar de “veilige haven”. Alleen de zuiveren van hart kunnen deze poort passeren. De anderen breng je naar de boten, ze mogen niets meenemen. Daarna is het aan jou om ze te leiden naar een veilige plaats om een nieuw bestaan op te bouwen. Atlantis zal na vandaag niet meer zijn."
En toen was het orakel stil…heel stil, er was niets meer en ze voelde de tranen over haar wangen lopen. Weer schudde Gaya diep onder haar en ze wist dat ze snel moest handelen. Ze kwam tot actie en gaf orders om alle kinderen met het zuivere hart te verzamelen. Zij zouden door de poort in de dimensies gaan naar die andere prachtige wereld. Ook gaf ze orders om de boten klaar te maken en zoveel mogelijk mensen te vragen alles achter te laten en met haar mee te reizen naar een nieuw bestaan.
Velen kwamen niet…ze konden het niet.. ze wilden het niet…. Ze wilden het niet geloven. Maar andere kwamen wel en de boten vulden zich langzaam met diegenen die de tekenen hadden begrepen en bereid waren alles achter te laten. Toen er niemand meer kwam en Gaya zich nogmaals schudde, vertrokken de boten en ze voelde hoe de golven hoger en hoger werden. Water, overal water. De regen kletterde uit de lucht en vermengde zich met het water van de zee. Water en lucht werden één geheel en vermengden zich met haar tranen want Atlantis was niet meer.
En zij voeren op de boten naar een nieuw bestaan….
Dit is mijn herinnering aan de ondergang van Atlantis en velen van ons dragen zulke herinneringen mee. De tijd komt zo overeen, we staan voor dezelfde uitdagingen, dezelfde energie, dezelfde stappen die in bewustzijn gemaakt kunnen worden. We zijn met zijn allen zo dicht het punt genaderd waarop Atlantis verging dat bij velen deze herinneringen actief worden. We voelen het in het diepst van ons wezen…het gaat zo niet langer, alles moet en zal veranderen.
En dan komen de vluchtelingen naar ons toe, over zee in hun boten…
En het raakt zo’n diepe collectieve angst, zo die diepe oude herinneringen aan het water over Atlantis dat we niet weten wat we er mee aan moeten. Maar die vluchtelingen in hun boten dat zijn wij, dat waren wij ooit…in die oude tijd. Op zoek naar een nieuw thuis omdat ons oude thuis niet meer bestond. Omdat we alles moesten achterlaten wat ons lief was. Velen vergingen op zee in de hogen golven na het verzinken van Atlantis en daarom zijn we ook nu weer zo diep geraakt als de vluchtelingen verdrinken op zee. Hun thuisland is vergaan en ze zoeken een nieuw thuis net als wij ooit in die oude tijd.
Herhaling van zetten doet de oude herinneringen herleven. De verandering zit in het weer, Gaya laat zich horen, de verandering zit in de maatschappij, de economie, en diep binnen in onszelf. Het heeft nog geen richting maar de energie is al aanwezig.
Maar nu is niet toen en we zijn hier om het anders te doen. Een nieuwe kans om deze belangrijke stap in bewustwording en groei van de hele mensheid te maken. Ja, het kan zo niet langer, de verandering hangt in de lucht, het is nu er op of eronder. Durf je los te laten? Durf je je open te stellen om iets heel nieuws te creëren. Met elkaar en met Moeder Aarde. Durf je de grote stap te maken en door die oude angst heen te gaan? Durf jij die dagelijkse patronen te doorbreken en het helemaal anders te gaan doen. Durf jij, hier en nu die nieuwe aarde te creëren met elkaar en voor elkaar?
Ja? Dan is nu het moment!
Namasté
Esmeralda Snoek
RSS-feed
