Op 21 juni vieren we de langste dag, of de kortste nacht zo je wilt.
Van oudsher is dit een heel belangrijk feest, net zoals de Winterzonnewende is het een belangrijk markeerpunt.
Op de Zonnewendes keert de energie 180 graden om en worden de periodes van groei en afbraak gemarkeerd. Het bijzondere is dat in ons land dit feest één van de weinige grote feesten is die geen christelijke equivalent kent. De Winterzonnewende heeft dat wel in de vorm van Kerstmis en beide feesten zijn lichtfeesten, het vieren van de terugkeer van het licht in de diepste duisternis. Met de Zomerzonnewende is dit dus anders, wij zijn vergeten hoe we dit kunnen vieren.
De Ouden wisten dit nog wel, ze bouwden hele bouwwerken, zoals bijvoorbeeld Stonehenge of de Kathedraal van Chartres, die precies op deze dag de gefocuste energie van de zon lieten vallen op een bepaald punt. Het punt van bekrachtiging in hun heiligdom.
Zou het komen doordat het voor de grote machthebbers toch wel heel spannend was om mensen hun kracht te laten vieren? Of zijn we met zijn allen stiekem een beetje bang om het keerpunt van groei naar bloei, naar vrucht en uiteindelijk afbraak te vieren? We zijn in onze maatschappij met elkaar zeer gericht op groei, altijd maar weer verder groeien tot alles uit zijn voegen barst. De noodzakelijke afbraak die ook bij het creatieve proces hoort slaan we liever over. We hebben daar met elkaar altijd een beetje moeite mee.
Maar de natuur weet er wel raad mee! Na de Winterzonnewende komt er steeds meer licht en begint alles langzaam te groeien, in maart als de zon de evenaar passeert zet dit zich om in explosieve groei, alles schiet dan de grond uit. Deze explosieve groei zet door tot de Zomerzonnewende en dan stopt de groei en wordt deze groeikracht omgezet in bloei om tenslotte te komen toe het dragen van de vruchten. De natuur weet dat als er alleen maar groei is er nooit een moment van bloei en vrucht dragen komt. Dus stopt dit met de Zomerzonnewende en keert de energie om van groei naar bloei.
In onze eigen processen gaat het net zo. We kennen periodes van grote groei, het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden, het leren kennen en ontdekken wie we werkelijk zijn. Maar deze ontdekkingen kunnen alleen tot bloei komen als we de energie weer omdraaien, naar binnen brengen en het in contact brengen met de kracht die we daar bezitten. De groei stopt dan en vanuit dat proces kan alles tot bloei komen en uiteindelijk vrucht dragen. Dat is de weg van ware kracht.
De Zomerzonnewende is een feest waarin het vuur centraal staat. Het vuur vertegenwoordigt de kracht die we van binnen bezitten om alles wat mocht groeien ook daadwerkelijk naar buiten te brengen, te laten zien wie we zijn en tot ware bloei te komen. Het vuur vertegenwoordigt de kracht van onze Zon die haar energie toevoegt aan alles wat er mocht groeien, het licht en kracht geeft.
De Zomerzonnewende is daarom een feest van bekrachtigen, ook elkaar bekrachtigen. Maar ook de maan speelt een belangrijke rol in dit feest omdat we het sterrenbeeld kreeft in gaan, is dit ook de maand waarin de maan een belangrijke plaats inneemt. Dus ook hier weer de Mannelijke Zonnekracht en Vrouwelijke Maankracht die samengaan om ware bloei te bekrachtigen.
Neem daarom deze dagen eens een moment tijd om te bezinnen op wat in jou vanaf de Winterzonnewende heeft mogen groeien. Gevoed door je innerlijke kracht mag het nu naar buiten treden, mag het gezien worden, mag het tot bloei komen. Zodat we straks kunnen gaan genieten van de prachtige vruchten die de innerlijke groei heeft opgeleverd. Dat brengt rust en genieten, het Leven leven zoals het bedoeld is. En daarna….komt er vast weer een nieuwe periode van groei op weg naar weer nieuwe bloei en nieuwe vruchten.
Namasté
©Esmeralda Snoek
Van oudsher is dit een heel belangrijk feest, net zoals de Winterzonnewende is het een belangrijk markeerpunt.
Op de Zonnewendes keert de energie 180 graden om en worden de periodes van groei en afbraak gemarkeerd. Het bijzondere is dat in ons land dit feest één van de weinige grote feesten is die geen christelijke equivalent kent. De Winterzonnewende heeft dat wel in de vorm van Kerstmis en beide feesten zijn lichtfeesten, het vieren van de terugkeer van het licht in de diepste duisternis. Met de Zomerzonnewende is dit dus anders, wij zijn vergeten hoe we dit kunnen vieren.
De Ouden wisten dit nog wel, ze bouwden hele bouwwerken, zoals bijvoorbeeld Stonehenge of de Kathedraal van Chartres, die precies op deze dag de gefocuste energie van de zon lieten vallen op een bepaald punt. Het punt van bekrachtiging in hun heiligdom.
Zou het komen doordat het voor de grote machthebbers toch wel heel spannend was om mensen hun kracht te laten vieren? Of zijn we met zijn allen stiekem een beetje bang om het keerpunt van groei naar bloei, naar vrucht en uiteindelijk afbraak te vieren? We zijn in onze maatschappij met elkaar zeer gericht op groei, altijd maar weer verder groeien tot alles uit zijn voegen barst. De noodzakelijke afbraak die ook bij het creatieve proces hoort slaan we liever over. We hebben daar met elkaar altijd een beetje moeite mee.
Maar de natuur weet er wel raad mee! Na de Winterzonnewende komt er steeds meer licht en begint alles langzaam te groeien, in maart als de zon de evenaar passeert zet dit zich om in explosieve groei, alles schiet dan de grond uit. Deze explosieve groei zet door tot de Zomerzonnewende en dan stopt de groei en wordt deze groeikracht omgezet in bloei om tenslotte te komen toe het dragen van de vruchten. De natuur weet dat als er alleen maar groei is er nooit een moment van bloei en vrucht dragen komt. Dus stopt dit met de Zomerzonnewende en keert de energie om van groei naar bloei.
In onze eigen processen gaat het net zo. We kennen periodes van grote groei, het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden, het leren kennen en ontdekken wie we werkelijk zijn. Maar deze ontdekkingen kunnen alleen tot bloei komen als we de energie weer omdraaien, naar binnen brengen en het in contact brengen met de kracht die we daar bezitten. De groei stopt dan en vanuit dat proces kan alles tot bloei komen en uiteindelijk vrucht dragen. Dat is de weg van ware kracht.
De Zomerzonnewende is een feest waarin het vuur centraal staat. Het vuur vertegenwoordigt de kracht die we van binnen bezitten om alles wat mocht groeien ook daadwerkelijk naar buiten te brengen, te laten zien wie we zijn en tot ware bloei te komen. Het vuur vertegenwoordigt de kracht van onze Zon die haar energie toevoegt aan alles wat er mocht groeien, het licht en kracht geeft.
De Zomerzonnewende is daarom een feest van bekrachtigen, ook elkaar bekrachtigen. Maar ook de maan speelt een belangrijke rol in dit feest omdat we het sterrenbeeld kreeft in gaan, is dit ook de maand waarin de maan een belangrijke plaats inneemt. Dus ook hier weer de Mannelijke Zonnekracht en Vrouwelijke Maankracht die samengaan om ware bloei te bekrachtigen.
Neem daarom deze dagen eens een moment tijd om te bezinnen op wat in jou vanaf de Winterzonnewende heeft mogen groeien. Gevoed door je innerlijke kracht mag het nu naar buiten treden, mag het gezien worden, mag het tot bloei komen. Zodat we straks kunnen gaan genieten van de prachtige vruchten die de innerlijke groei heeft opgeleverd. Dat brengt rust en genieten, het Leven leven zoals het bedoeld is. En daarna….komt er vast weer een nieuwe periode van groei op weg naar weer nieuwe bloei en nieuwe vruchten.
Namasté
©Esmeralda Snoek
RSS-feed
